Allerlei Vluchtelingen

Inmiddels is duidelijk dat het mee kan gaan vallen met de hordes Eritrese vluchtelingen die Fred Teeven aan ’lands grenzen zag opdoemen.

Het bleek een verhaal voor de bühne, van iemand die slecht blijkt te kunnen denken in cijfers en niet vies is van rellerige publiciteit.

Een paar kilometer van mijn woonplaats wordt inmiddels wel een voormalige jeugdgevangenis gereed gemaakt om 400-600 van die jonge Eritrese asielzoekers op te vangen.

De laatste keer dat ik de Gemeente Utrechtse Heuvelrug en het COA erover sprak, zaten er vijf mensen – waaronder nog geen jongeren uit de doelgroep. In Rotterdam, waar ik werk met internationale kerken, zitten meerdere Eritrese kerken: ook grote met meer dan 800 leden.

Met Rotterdammers besprak ik de vraag of die oudkomers uit Eritrea iets voor nieuwkomers kunnen betekenen. We hadden het over de specifieke problemen die je, komende vanuit een specifieke taal en cultuur, kunt tegenkomen.

Als mensen die 20 jaar ervaring hebben je daar iets over vertellen, en je de weg wijzen langs voetangels en klemmen, dan moet dat toch prettig zijn. Jawel, dat is zo. Maar naast grote overeenkomsten, zijn er ook grote verschillen.

De eerder gekomen groep, die nu zo’n 20 jaar hier zit, heeft gevochten om zelfstandigheid en losmaking van Ethiopië. De vluchtelingen die nu komen, zijn afkomstig uit die nieuwe staat en worden daar zo wreed behandeld dat ze hun eigen land ontvluchten. Met enige fantasie kun je bedenken hoe mensen die hier nu al twintig jaar veilig wonen landgenoten die het land verlaten – waar zij bijna hun leven voor gegeven hebben – bezien.

Het zijn een soort landverraders. Dat is een verwarrende ervaring, want iedereen weet natuurlijk dat er zoveel meer over te zeggen valt. En dan blijkt dat in de christelijke kerk zulke sentimenten gelukkig niet het laatste woord krijgen.

Eén van de kerken biedt aan om, als er wat overzicht is van de plekken waar hun landgenoten zich ophouden – een groot welkomstfeest te organiseren. En de andere steekt in op de pastorale behoefte: de herinnering aan hun eigen vlucht is levend gehouden.

Ze weten uit ervaring wat de geestelijke noden zijn van mensen die familie, vrienden, huis en have hebben verloren.

Daar gaan ze iets aan doen.