Vanavond is het feest
Vanavond is het feest. Een team van vrijwilligers heeft hard gewerkt om één van de `garage-kerken´ in de Amsterdamse Bijlmer om te toveren tot een feestzaal.
En dat is gelukt – overal versieringen en de blije gezichten van genodigden die – strak in het pak of in exotische Afrikaanse prints – een praatje maken met elkaar en een plaats zoeken aan de tafel. Dr. Moses Alagbe – de voorzitter van de Pentecostal Council of Churches – leidt ons door een vol programma, waarin mensen worden voorgesteld en toekomstplannen uit de doeken gedaan.
Natuurlijk: er moet gezongen worden, en gegeten. Behendig zorgt de voorzitter ervoor dat het programma op tijd wordt afgewerkt. Dan hebben we tijd voor elkaar en voor de maaltijd.
Aan mijn tafel een mensenrechtenactivist uit Kampala : Dr. Zac Niringye ken ik al meer dan tien jaar: theoloog, hoogleraar en onvermoeibaar pleitbezorger van mensenrechten. Marnix Niemeijer, de directeur van TEAR, is zijn gastheer tijdens dit bezoek aan Nederland.
Ik raak in gesprek met mijn overbuurman: Hij is aangesloten bij een kleine huisgemeente in de Bijlmer maar ook bij een netwerk met honderden deelnemers, die 24/7 bidden voor allerlei mogelijke zaken die in Amsterdam aan de orde zijn.
Hij kan er gloedvol over vertellen. Als ik denk dat het programma op zijn einde loopt roept dr. Alagbe de nieuw-aangestelde bestuurders van de Pentecostal Council of Churches naar voren – zij zullen plechtig worden ingezegend.
Eerbiedig knielen de nieuwe bestuursleden in een rij en er zijn twee voorgangers, die voor hen gaan bidden: Peter Sleebos, de leider van de VPE (Volle Evangelie- en Pinkstergemeenten) en ds. Gerrit de Fijter van de Nationale Synode.
Uitgerekend hen hebben de Afrikaanse broeders gevraagd om dit nieuwe bestuur in te zegenen. Ik proef er een rijke symboliek in.
Deze kerken van de Afrikaanse diaspora, die nog maar nauwelijks wortelen in Nederland met zijn gesloten kerkelijke cultuur, openen zelf de deur en vragen de leiders uit de Nederlandse kerken deze belangrijke rol te vervullen.
Het is een indrukwekkend moment, dat mij zeer ontroert. Het geeft ook de richting aan die wij uit moeten: ontmoetingen met tijd voor informeel gesprek, gezamenlijke maaltijden, samen bidden en elkaar zegenen.
Het zou gek moeten gaan als dat niet goed is voor héél de kerk.