Skip to content

Ik preekte in een Afrikaanse kerk. En de aanslag op de redactie van Charlie Hebdo lag net achter ons.

Daardoor was ik me sterk bewust dat geweld vanuit de fundamentalistische islam een heftige indruk kan maken op christenen die zelf uit Islamtische landen gevlucht zijn om het vege lijf te redden.

Voorafgaand aan mijn preek maakte ik er daarom een paar korte opmerkingen over.

Dat bleek een goede ingeving, want na de dienst hebben we juist daar nog een uur over doorgepraat. Er was een arts, wiens familie opgejaagd en gevlucht is vanuit de gebieden die nu door Boko Haram worden gedomineerd.

Er waren mensen die vol ongeloof spraken over de mogelijkheid dat het ooit vrede wordt. “Jullie zijn hier zo naïef, de vreedzame islam waar Nederland het over heeft zijn wij nog nooit tegengekomen”. Maar er was ook vrede en vreugde: de bereidheid om die ander vanuit de liefde van Christus te zoeken.

Vreugde, vrede en acute pijn – vooral vluchtelingen weten er alles van. Aan het einde van die bijzondere dienst kwam er een dame naar mij toe, Laetitia. “Zou je ons willen coachen om wat meer samen te werken.

We hebben zoveel kerken in de Bijlmer en het zou zoveel beter gaan als we meer samen deden”.

Dat is toch de uitdaging van heel de kerk.

Laat een reactie achter